Fotoğrafçı Charles Daniels 3.200 Basılmamış Film Rulosuyla Rock ‘n’ Roll Tarihini Saklıyor

Fotoğrafçı Charles Daniels 1960’ların sonlarından beri Rod Stewart, Jimi Hendrix, The Who’dan Pete Townshend, Aerosmith’ten Steven Tyler ve diğer ünlü rockçıları fotoğrafladı. Bununla birlikte, on binlerce fotoğrafı henüz gün ışığına çıkmadı. Boston’daki evinde kabaca 3.200 basılmamış film rulosu var.

Daniels’ın çalışmalarının çoğu, Grateful Dead, Chicago, Neil Young, Frank Zappa, Pink Floyd, Fleetwood Mac, The Allman Brothers Band, Joe Cocker, Led Zeppelin, The Who, Sly and the Family Stone ve daha birçok ünlü grubu ağırlayan Boston, Massachusetts’teki konser mekanı Boston Tea Party’de çekildi.

Üretken Bir Rock Sahnesi Fotoğrafçısı

Kulübün gösterişli sunucusu olarak tanınan The Master Blaster (Daniels), ünlü müzisyenlerle şakalaşırken fotoğraf makinesini hep yanında tuttu. Led Zeppelin, The Who, Faces ve diğerleri kariyerlerine bu mekanda başlarken Daniels sayısız anı yakalamayı başardı.

1967’de Tea Party’yi kuran Ray Riepen onun için, “Harika bir adamdı… herkesin sevdiği biriydi” diyor.

1970’den beri Boston’da çalışan fotoğrafçı Lou Jones, Daniels’ı “çok cana yakın biri… herkes Master Blaster olmak isterdi” diyor.

WBCN’de DJ olarak bir gece yarısı programına ev sahipliği yapan müzisyen Peter Wolf, Daniels’ı the Master Blaster olarak adlandıran ilk kişiydi. Ama bu bir takma addan daha fazlasıydı, adeta bir kişilikti. Daniels, kendisine böyle seslenen ancak gerçek adının ne olduğu hakkında hiçbir fikri olmayan yüzlerce, belki de binlerce insanı tanıdığını söylüyor.

Daniels çekim yapmaktan keyif alsa da fotoğrafçılığını geliştirmek için asla zaman harcamadı. Fotoğraf rulolarının önemli olanlarını Ziploc torbalarda ya da Boston’daki evinde bulunan buzdolabında sakladı, ama ortaya çıkan ruloların çoğu bir çöp torbasındaydı.

Boston The Party, büyük açık hava festivallerinde çalmaya başlayan grupların artan maliyeti nedeniyle kapandıktan sonra, Daniels diğer mekanlarda çalışmaya başladı ve fotoğraf çekmeye devam etti.

Daniels, “the Music Hall [şimdilerde Boch Center’daki Wang Tiyatrosu] ile Orpheum [Tiyatro] arasında koştuğum bir gece vardı. Her iki yerde de grupları anons ediyordum” diyerek anılara dalıyor. “Boston’u hiç bilir misin, bilmiyorum ama aslında iki yer arasında koşmak, araba sürmeye çalışmaktan daha hızlıydı.”

“The Party’deki gruplar genellikle cumartesi gecesi çalardı, ardından Pazar öğleden sonra Cambridge Common’da ücretsiz konser verirlerdi. Tamamen soylulaştırıldığı için şimdi açıklamak zor, ancak o zamanlar Harvard Meydanı [Cambridge, Massachusetts] karşı kültür sahnesinin merkeziydi.

Daniels’ın tüm fotoğrafları samimiyet içerirdi ya da sahnedeki canlı şov sırasında çekilmişti. Hiç poz verdirmedi ve hiç flaş kullanmadı.

1975’te Daniels, Rolling Stones’la ilk turu sırasında gitarist Ron Wood’a katıldı. Grubun o zamanki tur fotoğrafçısı, artık efsanevi portre fotoğrafçısı Annie Leibovitz’di.

the Master Blaster, “Annie resmi tur fotoğrafçısıydı ve kameramla neredeyse sınırsız erişime izin verilmesinden hiç heyecan duymadı,” diyor.

Büyük Bir Girişimin Başlangıcı

Daniels’ın büyük, işlenmemiş film koleksiyonu onlarca yıldır dünyadan saklanmıştı, ancak sosyal medya sayesinde görünmeyen tarihi fotoğrafları işlemek için çalışmalar son birkaç yılda ivme kazandı.

the Master Blaster, “Bu bir tür COVID hikayesi” diye açıklıyor. “Yerel sanat konseyimiz Somerville Sanat Konseyi, 2020’de sanatçılara yardım etmek için küçük hibe teklifleri yaptı. Biz de bu parayı, yıllardır kullandığım yerel bir Boston laboratuvarı olan Colortek’te yaklaşık 100 ruloyu geliştirmek için kullandık.”

“Sosyal medyada yokum ama ortağım [Nave Sanat Galerisi’ni kuran sanatçı Susan Berstler] ortaya çıkan bazı fotoğrafları Facebook’ta yayınlamaya başladı. Bir film rulosu kullandıktan sonra kutuları her zaman etiketlemediğimi itiraf etmeliyim.”

“Çoğunlukla müzik fotoğraflarını yayınladı ve sanırım ilk partide tur esnasında çekilmiş bazı Frank Zappa, J Geils ve Faces bulduk. Bu fotoğraflara verilen yanıt bizi özel bir şeye sahip olduğumuza ikna etti.”

“Gerçekten ne kadar eski ve geliştirmesi zor bir filmimiz olduğunu fark ettiğimizde, Susan bu konuda uzmanlaşmış bir laboratuvar aramaya başladı ve Film Rescue’yü bulduk.”

Berstler, süresi dolmuş filmler geliştirmeye ilk kez 1983 yılında başlayan Film Rescue International’a ulaştı.

Şirketteki resmi unvanı şirket müdürü olan ortak Greg Miller PetaPixel’e “İlk e-postası, büyük siparişler için herhangi bir toplu indirim sunup sunmayacağımızı soruyordu” dedi. “Çoğunlukla böyle bir politikamız yok, ancak sahip olduklarını görünce, daha yakından dahil olmak istediğimiz bir proje olduğunu anladık. O zamandan beri, bu işi halletmek ve ayrıca Charles’ın hikayesini anlatmasını sağlamak için onunla birlikte çalışıyoruz.”

Fotoğrafçı ve Kameraları

Daniels, “Ben her zaman bir Nikon insanı oldum,” diyor. “Eskiden insanlar bana İki Nikon Charlie derdi. Nikon F3 bir klasik ama ben de bir Nikon F5 kullanıyordum. Kız arkadaşım çok ağır olduğunu iddia etse de, bana göre F5 hemen hemen en üst düzey film kamerası.”

“Eski müzik görüntülerinden bazıları muhtemelen ilk Nikon’um, FTN [Fotomik FTN ölçülü prizmayla birleştirilmiş son model bir Nikon F gövdesi] ile çekildi. En sevdiğim Nikkon lenslerim 85mm f/1.4, 50mm f/1.4 ve 35 mm f/1,4. Ve belki 105mm f/2.5.

Editörün notu: Daniels daha sonra, erken dönem müzik işlerinin bir telemetre ile çekildiğini söyleyerek kendini düzeltti, yani Leica (M2 veya M3) veya Nikon SP’den biri.

petapixel